Pomysł na film był znakomity, a na pewno nietuzinkowy: w niedalekiej przyszłości W USA przestępczość zmalała niemal do zera. Raz do roku na 12 godzin zniesione zostają wszelkie prawa. Policja zawiesza działalność, a ludzie mogą bezkarnie zabijać innych. Tzw. czystka pozwala wyeliminować margines społeczny, stanowi jednak również łatwe pole do wszelkich nadużyć. Oczywiście pomysł sam w sobie jest absurdalny (na co dzień pokorni i sympatyczni ludzie na jedną noc zmieniają się w bezlitosne, agresywne bestie, rozładowują negatywne emocje i potem znów są grzeczni i mili), lecz na pewno nowatorski. Na tym jednak kończy się oryginalność filmu Jamesa DeMonaco, bowiem rozwinięcie akcji i jej finał są banalne i przewidywalne.
   Noc oczyszczenia przeżywamy wraz z zamożną rodziną, która w hermetycznie opancerzonym domu postanawia przeczekać czas zemsty i porachunków. Okazuje się, że żadne przeszkody nie są w stranie powstrzymać zdeterminowanych napastników (więc po co te zabezpieczenia, które notabene ojciec rodziny sprzedaje)? Najpierw nastoletnia córka przemyca chłopaka (nie znając jego prawdziwych zamiarów), następnie syn lituje się nad rannym bezdomnym i otwiera mu drzwi. Trochę to bez sensu, ale dalszy rozwój wypadków na pewno skłania do refleksji nad ludzką naturą. Jacy naprawdę jesteśmy? Co odróżnia zło od dobra? Nie ma jednak czasu na te przemyślenia bowiem skupiamy się na niedopracowanym scenariuszu i brakiem konsekwencji w postępowaniu bohaterów. To niszczy całą dramaturgię, jeśli w ogóle można tu mówić o budowaniu napięcia. Szkoda, bo początek zapowiadał dużo więcej, a skończyło się jak zwykle. Albo nawet słabiej, bo finałowa rozróba jest tak krótka i licha, jak cała prowadząca do niej historia. Zmarnowany potencjał. Wszystko to było w znacznie lepszym wydaniu. Najlepszy z filmu pana DeMonaco jest sam pomysł.