tocokocham.com

TROFEA
– 09.08.2016 – w Trondheim Real Madryt pokonuje Sevillę 3-2 i wygrywa Superpuchar Europy.
– 18.12.2016 – w Japonii Real wygrywa 4-2 w meczu z Kashimą Antlers, gospodarzem turnieju, zdobywając Klubowe Mistrzostwo Świata.
– 21.05.2017 – Real po raz 33. wygrywa mistrzostwo Hiszpanii.
– 03.06.2017 – w Cardiff Real pokonuje Juventus 4-1 wygrywając Ligę Mistrzów.

REKORDY
– 16 kolejnych ligowych zwycięstw,
– 40 kolejnych meczów bez porażki,
– 65 kolejnych meczów ze strzelonym golem,
– pierwsza drużyna, która wygrała Ligę Mistrzów dwa razy z rzędu,
– Cristiano Ronaldo pierwszym piłkarzem, który przekroczył w Lidze Mistrzów barierę 100 zdobytych goli,
– Cristiano Ronaldo pierwszym piłkarzem, który 5 razy z rzędu sięgnął po koronę króla strzelców Ligi Mistrzów.

Wystarczy? Bo jeśli nie, to jeszcze kilka drobniejszych rekordów mam w zanadrzu… Myślę, że ta wyliczanka to dobry wstęp do podsumowania minionego sezonu w Realu Madryt. Najlepszego sezonu w XXI wieku. Kto wie – może nawet w całej historii klubu. Ostatni raz dublet Liga/Liga Mistrzów (wtedy Puchar Europy) Królewscy zdobyli w 1958 roku. W czasach czarno-białych, które mało kto pamięta. Można się więc pokusić o stwierdzenie, że pod względem trofeów to najlepszy sezon madrytczyków. Pod względem samej gry już niekoniecznie, ale kogo to obchodzi, skoro zdobyto 4 puchary?

TRANSFERY
Po raz kolejny w Madrycie zaniechano głośnych transferów i postawiono na zmiany kosmetyczne. Uznano, że najlepsi piłkarze już tu są i tej kadry nie da się poprawić, a za wzmocnienia wystarczą rezerwowy Juventusu (Morata) oraz piłkarze wracający z wypożyczenia (Coentrão, Asensio) i gracze z trzeciej ligi (Mariano). O dziwo ta skromna polityka zdała egzamin, a ławka rezerwowych była zupełnie wystarczająca. Asensio przebojem wdarł się do pierwszego składu, Morata był niezwykle skuteczny, chociaż nie dostawał zbyt wielu szans (bo musiał grać pupilek Benzema), Mariano został kompletnie olany (lecz gdy wchodził to trafiał jak na zawołanie), a jedynym niewypałem okazał się wiecznie kontuzjowany Coentrão. Oczywiście z przebojowym napastnikiem zamiast Benzemy czy efektywnym skrzydłowym typu Hazard Real grałby znacznie lepiej, ale i bez nowych wielkich nazwisk kadra prezentowała się dobrze, a w końcówce sezonu wręcz znakomicie. To już zasługa rotacji Zidane’a oraz nowego trenera od przygotowania fizycznego. 54-letni Antonio Pintus to najlepszy transfer ery Zidane’a.

LA LIGA – LIGA HISZPAŃSKA
Nie udało się rok temu, więc znów wygranie ligi hiszpańskiej było priorytetem Realu Madryt. Zaledwie jeden tytuł w ostatnich 8 latach to wynik wstydliwy dla tak dumnego klubu, w który wpompowano setki milionów twardej waluty. Tym razem się udało, chociaż walka o mistrzostwo z Barceloną trwała do ostatniej kolejki. Reszta stawki nie miała szans. Trzecie Atlético straciło do lidera 15 punktów, czwarta Sevilla aż 21, chociaż to właśnie Andaluzyjczycy pod wodzą Sampaoliego długo dotrzymywali kroku Realowi i Barcelonie. Postawa Katalończyków to osobny temat – kilkukrotnie stracili punkty w dziwny sposób (m.in. porażka u siebie z beniaminkiem), a gdy regularnie wygrywający Real dostał zadyszki, nie umieli tego wykorzystać. Na moment odzyskali prowadzenie po szczęśliwym zwycięstwie 3-2 na Bernabéu (gol Messiego w ostatniej akcji meczu), lecz potem Królewscy wygrali wszystko do końca i zasłużenie zdobyli 33. tytuł mistrza Hiszpanii.

COPA DEL REY – PUCHAR KRÓLA
Puchar Króla to ostatnio specjalność Barcelony, klubu niespecjalnie identyfikującego się z Hiszpanią. Wygrała i w tym roku, a przygoda Realu w tych rozgrywkach zakończyła się nadspodziewanie szybko. Nie tak kompromitująco jak rok temu, ale odpadnięcie w 1/4 w dwumeczu z Celtą chluby nie przynosi. A zaczęło się znakomicie, bo najpierw królewskie rezerwy zaaplikowały 13 bramek trzecioligowemu Cultural Leonesa (7-1 i 6-1), potem Real wbił 6 bramek Sevilli (3-0 i 3-3), by następnie polec u siebie 1-2 Celtą i nie odrobić tych strat w rewanżu (2-2). Piłkarze z Galicji wykorzystali gorszy moment Realu i wyrzucili go z rozgrywek, by następnie odpaść z ligowym beniaminkiem Deportivo Alavés. Na pocieszenie Realowi pozostaje fakt, że Copa del Rey to jedyne rozgrywki w tym sezonie, których madrytczycy nie wygrali.

CHAMPIONS LEAGUE – LIGA MISTRZÓW
Od czasów przyjścia José Mourinho, który przełamał klątwę 1/8 i przywrócił madrytczyków do europejskiej elity, Real zawsze (7 razy z rzędu – rekord) awansował do półfinału Ligi Mistrzów, a dwukrotnie ją wygrał. Teraz dokonał rzeczy niebywałej – jako pierwsza drużyna w 25-letniej historii rozgrywek obronił tytuł. Mecze grupowe nie zapowiadały sukcesu – Real aż 3 razy remisował (w tym 3-3 z Legią w Warszawie) i zajął miejsce za plecami Borussii Dortmund, a Cristiano Ronaldo trafił tylko 2 razy (rok wcześniej – 11). Jednak wiosną wszystko wróciło na miejsce i madrytczycy imponowali skutecznością. Strzelili 6 bramek Napoli (2 x 3-1), 6 bramek Bayernowi (2-1 i 4-2), 4 bramki Atlético (3-0 i 1-2) oraz 4 Juventusowi w finale (4-1). Bohaterem fazy pucharowej został Ronaldo, które gole były decydujące (5 z Bayernem, 3 z Atléti i 2 z Juve). Portugalczyk po raz piąty z rzędu (rekord) i szósty w ogóle został królem strzelców LM, a Real sięgnał po swój dwunasty puchar w historii (rekord).

BOHATER (Plus sezonu)
Wielu piłkarzy pozytywnie zaskoczyło swą postawą. Cała ławka rezerwowych, z której Zidane często korzystał, utrzymywana w pełnej gotowości, dająca efektowne wygrane w przeciwieństwie do nieco topornego pierwszego składu. Dynamizujący środek pola Kovačić, strzelający ważne gole w końcówkach Morata (w tym aspekcie niedościgniony był Ramos – obrońca zdobył 10 bramek), nawet Mariano, który zagrał raptem 300 minut, i w tym czasie strzelił 5 bramek (najlepsza średnia w drużynie). Z tych wszystkich zawodników na najwyższe wyróżnienie zasługuje Marco Asensio – prawdziwa perełka i przyszłość klubu. 21-latek o nienagannej technice i szybkości trafiał w każdych rozgrywkach, strzelił aż 10 bramek, jego gole rozpoczęły (na 1-0 z Sevillą w Superpucharze) i zakończyły sezon (na 4-1 z Juventusem), a trafienie poprzedzone rajdem przez całe boisko ze spotkania w Sewilli zostanie zapamiętane na długo.

ROZCZAROWANIE (Minus sezonu)
Tutaj też można wymienić bardzo wiele punktów. Kilku zawodników rozczarowało swą postawą, przy czy nieraz były to sytuacje niezawinione jak leczący się przez cały rok Coentrão czy wiecznie kontuzjowany Bale, który gdy nie leżał w szpitalu, to szukał formy i potem znów się łamał. Wahania formy miewał każdy z wielkich. Długi czas ani Modrić, ani Navas nie przypominali samych siebie, by błysnąć w decydującej fazie rozgrywek. Sam Cristiano Ronaldo zaczął bardzo źle i rozkręcił się dopiero na wiosnę, lecz wtedy był nie do zatrzymania kończąc rozgrywki z 42 golami (następni są Morata 20, Benzema 19, James i Isco po 11 oraz Asensio i Ramos po 10). Jest jednak jeden gracz, który rozczarował najbardziej, którego postawie można wiele zarzucić, a który niestety ma niepodważalną rolę w zespole. To Karim Benzema. Najgorszy gracz minionego sezonu. Piłkarz, którego zapamiętamy za jedną akcję z Atlético. I tyle. Napastnik, który nie strzela bramek. Napastnik, który nie asystuje. W wielu meczach powolny, zagubiony, snujący się po boisku, bez werwy, bez pressingu, bez walki o piłkę, bez pokazania, że mu zależy. Bo po co się starać, gdy się jest krajanem trenera i ulubieńcem prezesa. Aż strach pomyśleć, jak silny byłby Real i jak szybko rozstrzygał mecze, gdyby wielcy nie grali za nazwisko, gdyby decydowała aktualna forma, a nie względy pozasportowe.

PODSUMOWANIE
Real Madryt zaliczył wyjątkowo udany sezon. Nie grał widowiskowo, rzadko porywał kibiców, nieraz wręcz irytował minimalizmem, a jednak to wystarczyło, by wygrać 4 z 5 dostępnych trofeów. Królewscy zawsze grali do końca, pokazywali charakter i wielką jedność na boisku. Gdy zawodzili jedni, ich pracę wykonywali inni. Zidane może i nie zawsze był sprawiedliwy przy swoich wyborach, lecz dawał grać rezerwowym i sprawił, że wszyscy poczuli się ważni, że każdy dołożył swą cegiełkę do ostatecznego sukcesu. Zizou dał podstawy, by z optymizmem patrzyć w przyszłość. Wystarczy tylko odpowiednio uzupełnić kadrę i zacząć bardziej stawiać na młodych kosztem leniwych i spełnionych weteranów, by dalej wygrywać trofea, a przy okazji pokazywać efektowny futbol.
W tym roku imponowała zwłaszcza końcówka sezonu, gdy Los Blancos grali naprawdę znakomicie i podgonili statystyki bramkowe. Ostatecznie w 60 meczach drużyna zdobyła 173 bramki, tylko o jedną mniej niż w rekordowym sezonie Mourinho 2011/2012. Znacznej poprawy wymaga gra obronna – Real stracił aż 72 bramki (drugi najgorszy wynik od dekady), to stanowczo zbyt dużo. Pora poprawić te dane w sezonie 2017/2018.

Wyniki oficjalnych meczów Realu Madryt w sezonie 2016/2017