Któż z nas nie lubi magicznych sztuczek? Jeśli nie teraz, to na pewno uwielbiał je w dzieciństwie. Nawet jeśli iluzjoniści to tylko zręczni oszuści wykorzystujący niedoskonałości ludzkiego wzroku, robią to często w tak imponujący sposób, że człowiek to z przyjemnością ogląda. Dokładnie tak samo jest z filmem Louisa Leterriera. Chociaż historia jest rodem z kosmosu, bo trudno o bardziej absurdalne pomysły, ogląda się ją z zapartym tchem. To zasługa nie tylko pomysłowego scenariusza i rewelacyjnych efektów, lecz także niezłej obsady (jajcarski Woody Harrelson, wiecznie niewyspany Mark Ruffalo, sztywniacki jak zwykle Michael Caine, uroczy Morgan Freeman i wkurzający, drewniany Jesse Eisenberg, który i tak już na wieki wieków będzie mi się kojarzył z twórcą facebooka).
   Nieczęsto zdarza się, że cały film jest tak dobry jak jego trailer. Iluzja to właśnie taki przypadek. Wyjątkowo odstąpię od zasady streszczania fabuły, bo i tak wiele bym nie mógł zdradzić, zresztą i tak do końca nie wiadomo, co jest prawdą, a co tytułową iluzją. Generalnie historia jest kompletnie irracjonalna i nie należy jej rozkładać na czynniki pierwsze, bo stracimy radość z oglądania filmu. To jest iluzja rzeczywistości. Podstawowe zadanie kina to bawić widza i to się Leterrierowi udało, choć w nieco inny sposób niż w Transporterach czy Hulku. Opowieść jest spójna, akcja ma dobre tempo, sztuczki są świetnie pokazane, postacie wyraziste, dobrane na zasadzie przeciwieństw, dzięki czemu jako zespół świetnie się uzupełniają i robią w balona nie tylko zgromadzoną na przedstawieniu publiczność, lecz także ścigających ich policjantów i FBI. Sam się sobie dziwię, że zauroczył mnie film, który od początku do końca nie ma najmniejszego sensu, ale tak właśnie było. Iluzja to kawałek świetnej rozrywki dla widzów w każdym wieku. Idealny na okres wakacyjny. Polecam wyłączyć myślenie (bo bez tego nie ma szans) i zapraszam do kina na dynamiczny pokaz komputerowej iluzji.