Carrie Preston jako aktorka może nie powalała, ale ma na koncie całkiem przyzwoite pozycje (m.in. Vicky Cristina Barcelona, Czysta krew, Wątpliwość, z dawnych lat Kod Merkury i Mój chłopak się żeni). Jako reżyserka stawia dopiero pierwsze kroki. To widać, słychać i czuć. Z dużym trudem przebrnąłem przez jej ubiegłoroczny film i długo się zastanowię, nim sięgnę po kolejny. Tak powiedziała to przegadana, nudna jak flaki z olejem historia trzech niedopieszczonych i mało urodziwych (delikatnie mówiąc) przyjaciólek w słusznym wieku (+/-50), które rozmawiają o swoich problemach. Głównie erotycznych. Robią to w niezbyt dyskretny sposób w miejscach jak najbardziej publicznych. Nie wiem, czy w Ameryce jest normalne publiczne pranie brudów i głośne rozmawianie w kawiarni o problemach z erekcją, masturbacji i sztucznym penisie, ku zniesmaczeniu (lub uciesze) innych obecnych w lokalu. Przegięcie i przesada – to tyle na temat realizmu. Można by to uznać za zabawne, ale śmiać się nie ma z czego. Opowieści są nieciekawe, problemy sztuczne i naiwne, panie kompletnie niedobrane – chociaż to akurat dobry pomysł filmowy, bo np. gdy jedna ryczy, druga jest cyniczna i sarkastyczna, co prowadzi do niezłych dialogów, jak zwykle przy konflikcie charakterów. Tak czy inaczej rozmowy dotyczą jedynie problemów z facetami, co akurat nie dziwi zważywszy na fizjonomię bohaterek. Może kobiety takie durne gadanie zaciekawi, facetom stanowczo odradzam seans. A jeśli któremuś film podejdzie, chętnie poznam jego opinię i argumenty.