Czy Channing Tatum, Al Pacino występując w filmie gwarantują jego wysoką jakość? Niekoniecznie. Dowodzi tego chociażby obraz Dito Montiela. Młody policjant Jonathan White zostaje oddelegowany do pracy w robotniczej dzielnicy Queens, gdzie dorastał i gdzie kiedyś również służył jego ojciec. Jonathan ciężko pracuje, jest uczciwym stróżem prawa, dobrym mężem i ojcem, ale powrót na stare śmieci wywołuje zatarte wspomnienia sprawy, która od lat ciąży mu na sumieniu. Będąc dzieckiem spowodował śmierć dwóch meneli, a sprawa została zatajona przez policjanta, który kiedyś pracował z nieżyjącym już ojcem chłopca. Demony przeszłości wróciły. Okazuje się, że ktoś inny również zna jego sekret i wysyła do nowojorskiej gazety anonimy na temat morderstw sprzed lat i wywleka stare tajemnice, które mogą go porążyć. Jonathan musi zmierzyć się z przeszłością i raz na zawsze zamknąć ten temat.
   Pozornie wszystko jest w porządku. Niezła obsada (bo poza dwoma wymienionymi jest także Juliette Binoche, Katie Holmes, Ray Liotta), dość ciekawa historia, czego trzeba więcej? Emocji! Napięcia! O tym jakoś zapomniano. Film Montiela pełen jest dłużyzn i ogląda się bez odrobiny zainteresowania. Gwiazdy nie zachwycają, a fabuła w ogóle nie wciąga widza. Powinna, ale akcji brakuje tempa, Tatum jest ospały i wyjątkowo drętwy jak na faceta, któremu życie się sypie. Sama końcówka jest rozbrajająco naiwna (facet dostaje serię w brzuch, spada z dachu, ale nie umiera, bo musi wygłosić ostatnie słowo) i trochę niekonsekwentna. To nie jest zły film, ale patrząc na tyle dobrych nazwisk oczekiwałem znacznie więcej. Bo też można to było lepiej przedstawić. Pan Montiel się nie spisał. Szkoda.