Zdegradowani to trochę infantylna opowiastka o dwóch kumplach, którzy pracują jako sprzedawcy opon samochodowych. Lubią swoją pracę, ale lubią także robić kawały kolegom i wyśmiewać zwłaszcza jednego z nich. Niestety, po nagłej i niespodziewanej śmierci szefa firmy, właśnie wyszydzany Ken zostaje ich nowym przełożonym. Jego pierwszą decyzja jest degradacja znienawidzonej dwójki do roli… sekretarek. Rodney i Mike nie tylko tracą wszystkie dotychczasowe przywileje, ale stają się ofiarami mobingu ze strony nadętego i niezbyt rozgarniętego szefa. Problem ma zwłaszcza Rodney, który niedawno się zaręczył i oznajmił narzeczonej, że właśnie dostał awans… Jak łatwo się domyślić, panowie tylko do czasu będą znosić represje i obmyślą słodką zemstę. Scenariusz niezbyt wyszukany, podobnie jak obsada i gra aktorska. Właściwie w tego typu filmach należy jedynie spytać, czy jest śmiesznie. Otóż nie bardzo. Fabuła jest zbyt przewidywalna, decyzje bohaterów pochopne i niezbyt mądre, postacie mocno przerysowane, w efekcie trudno sympatyzować z postawionymi w niezbyt ciekawej sytuacji kumplami. Finał nieco z kosmosu – reżyserowi chyba zabrakło pomysłu na sensowne rozwiązanie nagromadzonych problemów. Mimo to Zdegradowanych ogląda się całkiem przyjemnie z jednego, prostego powodu – któż z nas w życiu nie trafił na zidiociałego, bucowatego i bezczelnego szefa, któremu chciałby dać nauczkę? Takiej szansy raczej nie dostaniemy ale zawsze miło popatrzeć, jak robią to inni. Chociaż więc na tę komedię niskich lotów trochę szkoda czasu, to jeśli mamy go w nadmiarze – można bez wstydu obejrzeć.