Lockout to typowo rozrywkowy film, który nie ma nadmiernych ambicji (chociaż stoi za nim sam Luc Besson, którego nazwisko ostatnimi czasy wcale nie gwarantuje jakości) i jest dość podobny do wielu amerykańskich produkcji. Jednak w filmach sensacyjnych nie szukamy zbytniego nowatorstwa. One mają bawić. Zaciekawić widza i trzymać w napięciu do samego końca. To z grubsza tyle. A że przy tym czerpią garściami z innych dzieł – taka rola klasyków. Każdy kopiuje Hollywood. Francuzi także. Niewiele jest rzeczy, których jeszcze nie widzieliśmy w filmach z fabryki snów. Wygadany i dowcipny facet, niczym duch walczący sam z armią bandziorów był w Die Hard, u nas nie wiadomo czemu zwanym Szklana pułapka. Nazywał się John McClane i nakręcił karierę Bruce’a Willisa jako megatwardziela. Inny twardziel zatrudniony do odbicia prezydenta z rąk bandytów to Snake Plissken w Ucieczce z Nowego Jorku. Bohater Lockout – Snow (w tej roli Guy Pierce), to dwa w jednym. Nawet trzy, bo działa jak Rambo – sam jest niezniszczalny, a przeciwników rozwala hurtowo. Różnica jest taka, że ratuje nie prezydenta, tylko jego córkę, uwięzioną nie w szklanym wieżowcu, lecz w MS1 w kosmosie – stworzonym na orbicie więzieniu dla największych bandytów USA. Leżą tam sobie zahibernowani (oczywiście jest tlen, grawitacja, itd – kto by się przejmował takimi drobiazgami) aż do końca swoich wyroków. Ale jest jeden guzik, który można nacisnąć i otworzyć wszystkie kapsuły. Świetny pomysł! Super więzienie z najgorszymi szumowinami, wybudowane ogromnym kosztem, oddalone od Ziemi, by nikt nie uciekł i nie mógł zagrozić ludziom, bandyci w kapsułach pozbawieni świadomości, i jeden zwykły przycisk, niespecjalnie chroniony, uwalnia wszystkich naraz. Czy może być większa bzdura? Główny bohater najpierw zostaje niesłusznie oskarżony i skazany, potem staje się jedyną bronią prezydenta zdolną do zgaszenia buntu i uwolnienia jego córki, która akurat wizytowała więzienie. Co dalej nie powiem, ale wielu z was zapewne się domyśli.
   Tak naprawdę film jest dobrze zrobiony, akcja trzyma tempo i jeśli przymkniemy oko na naiwność i mielizny scenariusza (musimy przymknąć, nie ma innego wyjścia), to nawet nieźle się go ogląda. Niezobowiązująca rozrywka w amerykańskim stylu, z przytupem i rozmachem, kreowana na styl lat 80/90. Popisowa rola Pierce’a, który mimo cynizmu jest sympatyczny i da się lubić, zwłaszcza gdy rzuca kilka niezłych tekstów. Niestety im bliżej końca, tym gorzej. Nie chodzi nawet o absurdalne i kiczowate zakończenie, ale o nadmierne skróty myślowe. Jakby komuś zabrakło czasu. Jakby reżyser uznał, że film jest zbyt długi i trzeba go szybko skończyć, nawet kosztem sensu i logiki. Szkoda, bo kilka minut więcej dałoby dodatkową gwiazdkę za zamknięcie napoczętych wątków. A tak pozostaje lekki niesmak. Niemniej film można obejrzeć, oczywiście jeśli komuś nie przeszkadza drobny posmak kiczu.