Film nie jest wybitny (De Niro jest), raczej ponury i refleksyjny, podobnie jak życie głównego bohatera. Jest to adaptacja bestsellerowej książki Nicka Flynna ?Another Bullshit Night in Suck City?, w której autor opowiada o swoim ojcu, człowieku niezwykle ekscentrycznym i zarazem błyskotliwym. Jonathan Flynn, alkoholik, recydywista i niespełniony pisarz, wiecznie tworzący jedną genialną książkę, która tak naprawdę nigdy nie powstała. Gdy na skutek wybuchowego temperamentu i zatargów z sąsiadami traci mieszkanie, postanawia zamieszkać w swojej taksówce, jednak po wypadku ląduje na ulicy. Bezdomny trafia do schroniska, w którym pracuje jego syn. Nie widzieli się ponad 20 lat, ale teraz mają szansę nadgonić zaległości. Postać Jonathana, świetnie zagrana przez De Niro, nieco przypomina pokręconego Melvina z Lepiej być nie może (rewelacyjna rola Jacka Nicholsona). Jest zgryźliwy, złośliwy, cyniczny i nie lubiący ludzi. Skrajny egocentryk, jednocześnie alkoholik z atakami agresji. Widzi, że zmarnował swoje życie, ale za nic tego nie przyzna. W marzeniach jest wielkim pisarzem, ale swoje dzieło nazywa pamiętnikiem pieprzonego kretyna. Jest to dość gorzka opowieść. Nie ma lekkości Lepiej być nie może, ani tylu barwnych postaci. W zasadzie gdyby nie kreacja De Niro, nie warto byłoby o filmie wspominać. Ale skoro mistrz zagrał, to warto obejrzeć go w akcji. Słowo „akcja” muszę wziąć w cudzysłów, bo jej tempo jest leniwe i senne. To bardzo melancholijne kino, zdecydowanie dla ludzi cierpliwych, ale na pewno godne uwagi.