Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby sięgnąć po kino szwedzkie, którego, delikatnie mówiąc, nie jestem fanem. Zaintrygował mnie sam pomysł na film, który jest na wskroś oryginalny i wydawał się mieć spory potencjał. Niestety, od pomysłu do wykonania daleka droga. Intryguje już sam tytuł – Brzmienie hałasu, u nas pod hasłem Nieściszalni. Bo też o muzykę tutaj chodzi, a raczej o rytm jako taki, gdyż bohaterami jest zespół złożony z 6 perkusistów. Pod przewodnictwem charyzmatycznej Sanny planują oni swoistą, dość wyrafinowaną „zemstę” na mieście, które rani ich uszy niewyszukanymi dźwiękami. W tym celu organizują osobliwe koncerty, używając jako instrumentów ludzi i przedmiotów codziennego użytku. Jak absurdalnie by to nie brzmiało, taki właśnie jest pomysł szwedzkich reżyserów. Żeby było jeszcze zabawniej, muzyków tropi pochądzący z niezwykle muzykalnej rodziny i szczerze nienawidzący jakiejkolwiek muzyki oficer policji o imieniu Amadeusz.
   Jak już wspomniałem, pomysł to nie wszystko. Podobnie jak ze składnikami w kuchni – niby dla wszystkich takie same, a mało kto przyrządza z nich wykwintne potrawy. W Nieściszalnych zaserwowano niezłe danie, ale trochę niedogotowane i bez przypraw. O ile poszczególne sceny mogą nawet bawić (chociażby pierwszy koncert odegrany na pacjencie w szpitalu czy ewentualnie drugi w banku), o tyle film jako całość nie zaciekawia, a wręcz nudzi. Jest kompletnie o niczym. Muzycy chcą wyrwać ludzi z marazmu codzienności, pokazać im inną sztukę, ale ich dwa pierwsze koncerty są zbyt kameralne, trzeci to raczej przejaw wandalizmu, zaś czwarty efektowny, lecz zbyt mało realistyczny, by mógł się w ogóle udać. Jeśli do kiepskiego scenariusza dodamy wyjątkowo słabe aktorstwo, to pojedyncze momenty nie są w stanie uratować całości. Tym bardziej, że przecież bohaterem powinna tu być muzyka, a ta jest równie nijaka. To raczej kakofonia, choć na pewno rytmiczna, bo w końcu grają perkusiści. Czy więc tylko dla nich jest ten film? Niekoniecznie. Ale pozostali, aby nadążyć za wizjami reżyserów i „odjechać” wraz z nimi, powinni przed seansem się trochę „znieczulić”.