Zmierzenie się z legendą Beatlesów to prawdziwe wyzwanie dla reżysera. Film Edmunda Coultharda przedstawia najbardziej burzliwy okres w życiu Johna Lennona – czasy, kiedy poznał awangardową japońską artystkę Yoko Ono, rozwałił swoje małżeństwo z Cynthią Powell i zakończył współpracę z Beatlesami rozpoczynając karierę solową. Film nie jest spójną chronologiczną opowieścią o życiu i twórczości muzyka. Jest to raczej zlepek wybranych faktów, niezbyt czytelny dla widza nieobeznanego z historią The Beatles. Losy zespołu przedstawione są dość pobieżnie w kilku reminiscencjach, za to mamy bardzo rozwinięty wątek naprawy stosunków z ojcem – widać, że John ma wciąż niezabliźnione rany po trudnym dzieciństwie (rodzice rozwiedli się, gdy miał 4 lata, wychowywała go ciotka Mimi, z matką nawiązał kontakt tuż przed jej śmiercią w wypadku w 1958 roku). Trudno zrozumieć, dlaczego mając tak wiele pretensji do ojca, sam decyduje się na rozwód i zostawienie własnego syna. Może po doświadczeniach z dzieciństwa po prostu nie potrafił być dobrym ojcem?
   Muszę przyznać, że obraz Coultharda nie podobał mi się. Może dlatego, że w młodości uwielbiałem The Beatles i za dobrze znam ich historię, by takie migawki mi wystarczyły. Filmowi brak spójności, postacie są źle dobrane (sam Lennon niezbyt podobny do oryginału, nieprzekonujący McCartney itd.), jest stanowczo za mało muzyki (w końcu to film o muzyku), wreszcie sama historia niezbyt wciąga widza (pewne wydarzenia są pominięte, inne niezbyt dobrze wytłumaczone). Właściwie jest to taka paradokumentalna ciekawostka, trochę inne spojrzenie na słynnego Beatlesa, i tylko tak należy ten film traktować. John Lennon na pewno zasługuje na więcej.