Z tym obrazem miałem prawdziwy zgrzyt. Naczytałem się, że komedia spod znaku Goło i wesoło czy Dziennik Briget Jones, a tu okazało się, że to zupełnie coś innego. Taki miły, spokojny, refleksyjny, banalny i przewidywalny film o starszych ludziach. I chyba głównie dla starszych ludzi. Elementy komediowe owszem są, bo to w końcu opowieść o zderzeniu dwóch rzeczywistości: grupa angielskich emerytów jedzie do Indii na luksusowe wakacje, ale na miejscu „Najlepszy egzotyczny hotel Marigold” okazuje się podupadającą ruiną, a reklama z ulotki jedynie wizją przyszłości. Mimo to rozczarowni seniorzy postanawiają zostać i pokazać Hindusom…
   Hotel Marigold ratuje świetna obsada – sami znani Angole, z Judi Dench, Maggie Smith, Billem Nighy i Tomem Wilkinsonem na czele. Ale co z tego, skoro przez dwie godziny nic nas nie zaskakuje, wszystko jest schematyczne i przewidywalne. Nudne innymi słowy. Nie po to idę do kina, by oglądać takie dyrdymały. Do tego reżyser bardzo nachalnie stara się gloryfikować ustalony przed laty (i niekoniecznie ciągle aktualny) porządek świata: Anglicy są kulturalni i mądrzy, potrafią zarządzać, wiedzą co jest dobre a co złe; natomiast Hindusi wręcz przeciwnie, sprawiają wrażenie kretynów i nieuków. Oczywiście obrazu dopełniają biedne i brudne ulice, sterty gruzu, zatłoczone autobusy itd.
   Tak jak wspomniałem na początku: film raczej dla oldboyów, dobrze zagrany i nudny jak flaki z olejem.