Szwedzki Screamer to kolejny zespół, który z nostalgią wspomina czasy popularności Iron Maiden, Judas Priest czy Accept. Muzycy kontynuują drogę obraną na pierwszym krążku Adrenaline Disctractions i proponują kolejną porcję bezkompromisowego, prostego heavy metalu rodem z lat 80. i początków NWOBHM. „Ten krążek to potwór składający się z dziewięciu utworów. Jesteśmy bardzo dumni i usatysfakcjonowani efektami naszej pracy. Czujemy, że wykonaliśmy spory krok naprzód.” Co można dodać po takim stwierdzeniu? Pewności siebie tylko pozazdrościć, bo przecież Phoenix jest kalką debiutu. Jest jednak bardziej urozmaicony i zawiera dużo lepsze melodie – to może jest ten „krok naprzód”. Z kolei coraz bardziej powszechna moda na granie w dawnym stylu dowodzi tylko jednego – rock się nie starzeje.
W tym roku dużo lepsze wrażenie zrobił na mnie inny szwedzki zespół Enforcer, którego album Death By Fire także nawiązuje do klimatów New Wave Of British Heavy Metal, jednak jest znacznie bardziej dynamiczny. Screamer gra spokojniej, momentami przebojowo, ale w ich muzyce też jest wiele mocy. Chwytliwe refreny i melodyjne riffy są dużą zaletą większości kompozycji, z których tak naprawdę podeszły mi tylko trzy: agresywnie hardrockowa Slavegrinder, hitowa No Sleep 'Til Hamilton ze świetnymi pasażami i zmianami tempa oraz nieco wolniejsza, dostojna Red Moon Rising. Pozostałe nagrania budzą mieszane uczucia. Nie są złe, ale też nie wybijają się ponad przeciętność (może poza czadową kompozycją tytułową), bądź (jak Demon Rider czy No Regrets) zbyt przypominają wczesny Iron Maiden. To niby nic złego, jednak wolę oryginał. Dobrze, że takie albumy powstają, bo to w sumie całkiem niezła płyta, zaś najważniejsze, że grupa podąża we właściwym kierunku. Czekam na kolejny krok naprzód i krążek, za który z czystym sumieniem dam mocne 3 gwiazdki. Na razie muszą wystarczyć 2.