ACCEPT Blind Rage

Accept Blind Rage recenzjaACCEPT
Blind Rage
2014

Wielki comeback Accept do muzycznego życia nastąpił 4 lata temu – wtedy to zespół z nowym wokalistą Markiem Torillo wydał niedościgniony krążek Blood Of The Nations. Następny Stalingrad był już tylko jego zamazanym odbiciem, chociaż też miał swoje świetne momenty, jak zresztą większość płyt niemieckich weteranów. Dokładnie tak samo jest na najnowszej płycie Accept, która może głowy nie urywa (chyba że pod względem technicznym i brzmieniowym), ale oferuje całkiem solidną porcję heavy metalu. Co najważniejsze – jako całość przekonuje bardziej niż wspomniany Stalingrad (czytaj: tych mocarnych momentów jest tu więcej). Nie wiem, czy jest sens opisywać poszczególne nagrania, bo przecież Accept od lat gra swoje i dobrze na tym wychodzi. Nieco metalowej nowoczesności przemycił na Blood Of The Nations, dlatego tamten album brzmiał tak świeżo i wyjątkowo. Ale na napisanie tych utworów panowie mieli kilkanaście lat…
Czy można zarzucać istniejącej ponad 40 lat heavymetalowej kapeli, że pozostaje wierna swej konwencji i nie szuka nowych rozwiązań? Chyba nie wypada. Nie przy takim graniu, w którym oczywistością są kapitalne riffy i świetne solówki (Wolf Hoffmann i Harmann Frank), zaś Tornillo śpiewa lepiej niż niegdyś słynny Udo. Czego więc brakuje? Chyba tylko udanych kompozycji. Albo napiszę inaczej: one tu są, ale ponieważ płyta trwa niemal godzinę (czyli ciut za długo), siłą rzeczy przeplatają się z kawałkami znacznie słabszej jakości i zwyczajnie się gubią. Jednak dobrego grania zupełnie wystarczy na mocne 3 lub nieco naciągnięte 4 gwiazdki, bo przecież jak wspomniałem, jest lepiej niż 2 lata temu. Już sam czaderski opener Stampede odpowiednio nastraja do zawartości krążka. Potem są dwie jeszcze lepsze torpedy: Trail Of Tears i  zamykający wydawnictwo Final Journey, obie z galopującą melodią i melodyjnymi refrenami. W ten ostatni utwór Hoffmann umiejętnie wplótł fragment PorankuI Suity Edwarda Griega. Jak się bawić, to do końca! A przecież jest jeszcze też niezły, utrzymany w podobnej melodyce Bloodbath Mastermind
Gdyby wszystkie numery były szybkie, nie wytrzymalibyśmy pełnej godziny z muzyką Accept. W końcu grupa zasłynęła nieco innym graniem, bardziej „radiowym”, z obowiązkowymi chórkami w refrenach. Tak właśnie jest w okraszonym niezłą solówką Dying Breed czy znakomitym i ultraprzebojowym (w dobrym tego słowa znaczeniu) Dark Side Of My Heart. Przebojowo jest i dalej, lecz kilka kompozycji ma dość toporną stylistykę i szkoda je wymieniać. Jestem za prostotą, ale trzeba trzymać ją w ryzach. Gdzieś na granicy balansuje From The Ashes We Rise – momentami fajny, ale przewidywalny do bólu kawałek. Inaczej niż rozwijający się, klimatyczny, bardziej hardrockowy The Curse. Jednak z tego, co napisałem, wyraźnie widać, że Blind Rage to dość zróżnicowany krążek, i każdy coś tam dla siebie znajdzie. Ważne, że staruszkowie grają z młodzieńczą werwą, mają sporą frajdę z tego, co robią, a ten autentyzm potrafi wybronić i te gorsze fragmenty. To nie jest wybitna płyta – taką muzycy nagrali 4 lata temu, jednak panowie nadal kroczą właściwą drogą. I chwała im za to.

Udostępnij

Post Author: Sławek

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Potwierdź, że nie jesteś automatem: