Udo Dirkschneider to wokalista wielce zasłużony na niemieckim rynku. Nie tylko wieloletni głos zespołu Accept (z którym nagrał 10 albumów, ale który bez niego nagrał dwa wyjątkowo udane krążki: Stalingrad, a zwłaszcza Blood Of The Nations), ale także lider własnej formacji U.D.O., której 14 album studyjny ukazał się pod koniec maja. Długo się zastanawiałem, co napisać o facecie, który od lat śpiewa tak samo i to samo? Raz lepiej, raz gorzej – to już kwestia potencjału poszczególnych utworów, ale biorąc do ręki album U.D.O. z góry wiadomo, że będzie głośno, dynamicznie i nieco topornie. Steelhammer, mimo obecności dwóch nowych gitarzystów, właściwie nie odstaje od tego wizerunku. Nieważne, że wokalista jest po 60-tce – głos się nie starzeje. Ważne, że nadal mu się chce śpiewać z werwą młodzieniaszka.
   Kompozycja tytułowa już na samym starcie rozgrzewa do czerwoności, potem jest podobnie, i w takich właśnie dynamicznych kompozycjach Udo wypada najlepiej. O barwie jego głosu nie ma co pisać – jest jaka jest, do ostrego rocka pasuje jak ulał, a nudne ballady w stylu Heavy Rain mógłby sobie darować. Niestety, mimo perfekcyjnego brzmienia, świetnej sekcji i pracy gitar, na Steelhammer jest raczej mizernie. Kompozycje są po prostu słabe. Trudno wyłowić utwory, które zapamiętamy po ich wybrzmieniu. Poza tytułowym Steelhammer do w miarę udanych zaliczyć można Metal Machine czy dynamiczny King Of Mean, i to w zasadzie tyle. Na siłę coś jeszcze bym dorzucił, ale to nie zmieni faktu, że ogólnie jest średniawo i w dyskografii Niemców znajdziemy wiele ciekawszych albumów niż Steelhammer. Nowi gitarzyści zdecydowanie dają radę, Udo wokalnie również, teraz pora poczekać na materiał znacznie lepszy muzycznie – może już na kolejnym krążku w 2015 roku, bo przecież kapela nagrywa regularnie co 2 lata. Nie mam wątpliwości, że Dirkschneider nie odpuści i wyda jeszcze wiele albumów.