Spock’s Beard to nazwa, którą musi znać każdy prawdziwy miłośnik progresywnego rocka. Chociaż jego ojczyzną jest Europa, Amerykanie od lat należą do ścisłej czołówki wykonawców tego gatunku. Właśnie wydali nowy album – zarazem pierwszy, na którym w miejsce Nicka D’Virgilio śpiewa Ted Leonard, były frontman grupy Enchant. To bardzo ważna zmiana. Pamiętacie, jak w 1996 roku Ray Wilson zaczął śpiewać w Genesis w miejsce Phila Collinsa – perkusisty, który 20 lat wcześniej zastąpił przed mikrofonem lidera Petera Gabriela? Dokładnie tak samo potoczyły się losy Spock’s Beard. Gdy po 10 latach grupę opuścił Neal Morse, charyzmatyczny wokalista i multiinstrumentalista, autor niemal całości muzyki i tekstów, jego rolę na kolejną dekadę przejął ówczesny perkusista Nick D’Virgilio. Śpiewał znakomicie, zdobył sobie uznanie fanów (angażując się przy okazji w inne projekty, jak choćby Big Big Train, który właśnie wydał drugą część opowieści English Electric) i gdy postanowił odejść – muzycy zaangażowali człowieka z zewnątrz, Teda Leonarda właśnie. Dlatego album Brief Nocturnes And Dreamless Sleep jest tak istotny – stanowi niejako kolejne nowe otwarcie dla amerkańskiej grupy.
   Ray Wilson wprawdzie długo nie zagrzał miejsca w Genesis, jednak ta historia nie musi się powtórzyć w tym przypadku. Spieszę donieść, że nowy wokalista daje radę, a nowy album pod względem muzycznym niczym nie zaskakuje – jest tak samo dobrze, jak na poprzednich krążkach, momentami nawet lepiej. Nie jest przeładowany – zaledwie 6 nagrań trwających +/- 7 minut i jedna nieco dłuższa, 12-minutowa minisuita Waiting For Me z cudownymi partiami na gitarze. A któż to tak pięknie gra? Nie do wiary, ale współkompozytor utworu, Neal Morse we własnej osobie. Nie, nie wrócił do zespołu, po prostu pomógł kolegom. Z tych „krótszych” piosenek trudno którąkolwiek wyróżnić – wszystkie trzymają poziom, są dość prosto skonstruowane, bez typowych dla prog rocka łamańców i skomplikowanych form muzycznych, ale z odpowiednią ilością porywających partii gitarowych czy klawiszy. O znakomitych aranżach czy wirtuozerii muzyków nie muszę wspominać. Do moich ulubionych nagrań należą Afterthoughts (z nieoczekiwaną partią acapella) i pozytywnie przebojowy w refrenie Something Very Strange, którego inną wersję zamieszczono na drugim dysku wersji deluxe płyty. Tam też można znaleźć 4 kolejne utwory, które nie zmieściły się na oficjalnym wydawnictwie. A szkoda, bo są równie udane, zwłaszcza Down A Burning Road to prawdziwa perełka. Delikatna, urokliwa, przypominająca klimatem najlepsze numery Wishbone Ash czy Kansas. Miodzio.
Spock’s Beard wyszedł obronną ręką z kolejnej zmiany personalnej. Brief Nocturnes And Dreamless Sleep nie jest płytą wybitną, ale to wystarczająco solidne rockowe rzemiosło, bym z czystym sumieniem mógł ją polecić. Pozostaje mieć nadzieję, że to nie będzie ostatni album zespołu – tak jak dla Genesis był krążek z Wilsonem. Tu na pewno będzie inaczej i losy tych dwóch wybitnych kapel przestaną się pokrywać.