NICKELBACK
No Fixed Address
2014

Nie od dziś wiadomo, że w Kanadzie potrafią grać rocka, a wczesne albumy Nickelback dobitnie o tym świadczyły. Niestety ostre hardrockowe łojenie stopniowo ustępowało melodyjnemu pop-rockowi, takiej trochę mocniejszej wersji muzyki środka. Każda z płyt miewała niezłe momenty, ale coraz więcej było nijakości i kawałków bez charakteru, o których lepiej szybko zapomnieć. W sumie to nic nowego w czasach wszechobecnej komercji. Taki kompromis gwarantuje popularność i to dzięki niemu albumy zespołu osiągają kilkumilionowe nakłady. Nickelback i tak przemyca sporo ostrych riffów lecz dobre, wyraziste melodie nie są mocną stroną Kanadyjczyków – ich piosenki szybko wylatują z głowy. Nie inaczej jest na najnowszym albumie No Fixed Address.
Zaczyna się nieźle – od czadowego Million Miles An Hour z wyrazistym riffem i mocną perkusją, oraz równie ostrego singlowego kawałka Edge Of A Revolution. Podobny poziom trzyma jeszcze Get Em Up, i dla zwolenników rocka właściwie to by było na tyle. Reszta utworów to mniej lub bardziej nieudane ballady (jedną z nich What Are You Waiting For? niestety wydano na kolejnym singlu) oraz bezbarwne pop-rockowe piosenki (z naciskiem na pierwszy człon tego określenia). Niektóre mogą się podobać, jak rytmiczny, lekko funkujący She Keeps Me Up, ale ma się to nijak do tego, czym jest (albo czym był na początku kariery) Nickelback. Jeszcze wiecej funku słychać w Got Me Runnin’ Round, który jest mniej hitowy, lecz zarzut jest ten sam – nie o to chodziło. Kapela rockowa powinna grać zupełnie inaczej, a sama solidność i niezły warsztat tu nie wystarczą.
Latka lecą i chyba trzeba się będzie pogodzić, że Chad Kroeger i spółka zmieniają styl i coraz mocniej żeglują w stronę popu. Obrali kierunek, który zniszczył np. Bon Jovi, choć na No Fixed Address aż tak źle jeszcze nie jest. Trzy niezłe kawałki to zawsze więcej niż nic.