Kubań Kransodar, Dinamo Zagrzeb, Elfsborg Boras, Zulte Waregem, Pacos de Ferreira, Apoel Nikozja, Rapid Wiedeń, Estoril Praia, HNK Rijeka, Tromsoe czy Maccabi Hajfa. Pytanie za 100 punktów: co łączy wymienione kluby piłkarskie? Większość tych nazw mówi niewiele nawet miłośnikom futbolu. Otóż wszystkie te drużyny grają w Lidze Europy (czyli rozgrywkach drużyn, które się nie złapały do Ligi Mistrzów) i na półmetku rozgrywek zajmują ostatnie miejsce w swoich grupach. W tym zacnym towarzystwie jest także Legia Warszawa, jedyny reprezentant Polski w europejskich rozgrywkach. Legia jednak przebija te ekipy bezprecedensowym „osiągnięciem”: jako jedyna nie zdobyła dotychczas nie tylko żadnego punktu, ale też ani jednej bramki. Chylę czoła przed mistrzem Polski i liderem Ekstraklasy. Na naszą ligową mizerię to wystarczy, ale Europa już dawno nam uciekła. Tam działa zasada: odwróć tabelę, Legia na czele.Nie chcę się pastwić nad poziomem polskiej piłki, bo to temat rzeka i właściwie trudno wytłumaczyć, dlaczego tak silny kadrowo kraj (38 mln ludzi), który powinien być jednym z liderów Starego Kontynentu, od wielu lat nie potrafi piłkarsko zaistnieć. Mimo sukcesów Polaków w klubach zagranicznych reprezentacja kuleje i zawstydza, a piłka klubowa jest na poziomie Legii, czyli żadnym. Warszawska drużyna przegrała niedawno na własnym stadionie z „mocarzami” z Cypru – to jej najlepsza wizytówka i nie wymaga komentarza. Co z tego, że w kraju bije rywali i nie ma sobie równych? To tylko świadczy o poziomie naszych rozgrywek. Taka jest też polska myśl szkoleniowa – to a propos wyboru selekcjonera kadry narodowej. Jeśli nadal bedziemy twierdzić, że mamy takich świetnych fachowców (aż dziwne, że nikt na świecie ich nie zatrudnia), to nigdy nie wyjdziemy z tego marazmu. Wstyd i żenada.
