tocokocham.com

MARK KNOPFLER
Down The Road Wherever
2018

Ocenianie muzyki to sprawa bardzo trudna. Rzecz jasna, każdy ma tu swoje zdanie, dobrze tylko gdyby było poparte jakimś sensownym argumentem, bo coś takiego jak „obiektywizm” nie istnieje. Gdy Modern Talking nagrywa wciąż jedną piosenkę – to źle, ale gdy robi to Rolling Stones – to już dobrze, prawda? A jak z Markiem Knopflerem, który od rozwiązania Dire Straits gra wciąż jedno i to samo? To dobrze czy źle? Oto zagadka nieśmiertelności… Ja powiem tak: fajnie, że facet ma swój styl i się go trzyma, ale to właściciel trzech muzycznych doktoratów honoris causa, wielokrotny zdobywca nagrody Grammy, legendarny muzyk z top 30 listy „gitarzystów wszech czasów” magazynu Rolling Stone, teraz pracujący nad musicalem. Gdy ktoś taki spoczywa na laurach i regularnie co trzy lata jedynie odgrzewa stare kotlety, trudno go nadmiernie chwalić. Jeśli więc niektórzy za poprzedni album, nudny jak flaki z olejem Tracker dawali ocenę 8 (na 10), to ile dostałby Brothers In Arms Dire Straits? 20? Jeszcze Privateering z 2012 roku dawał radę, przynosił nieco różnorodności, tylko trwał za długo. Dziewiąta płyta artysty też jest długa – Down The Road Wherever to wprawdzie pojedynczy krążek, ale oferuje aż 70 minut muzyki. 14 pięciominutowych, leniwie snujących się piosenek. Wszystkie identyczne, nie da się odróżnić. I to chyba jedyny problem, bo słucha się tego całkiem miło, ale i tak zaśniecie gdzieś w połowie…

Dobrze, żarty na bok, bo wykonałem duży wysiłek, przy pomocy kilku kubków kawy udało mi się wytrwać do końca i nawet wysłuchać tych piosenek kilka razy. Jest do bólu smętnie, na zimowe wieczory jak znalazł, lecz to płyta wyłącznie dla zagorzałych fanów artysty. Aż dziwne, że jest tu tak monotonnie, bo przecież Knopfler zaprosił do współpracy wielu muzyków, pozwalał im ingerować w nagrania, odcisnąć własne piętno. Widocznie oni też nie mieli zbyt wiele do zaoferowania. W jeden z utworów nawet wpleciono fragmenty słynnego hymnu Liverpoolu You’ll Never Walk Alone, ale to i tak najsłabszy moment całego zestawu. Podobnie nie zachwyca utwór pilotujący wydawnictwo na singlu – Good On You Son jest tak bezbarwny, że nie ratuje go nawet partia saksofonu w wykonaniu Nigela Hitchcocka. Jednak jeśli miałbym znaleźć na płycie coś interesującego, co mi umknęło przy pierwszym odsłuchu, chyba byłoby to bogactwo instrumentów użytych podczas nagrywania Down The Road Wherever – poza saksofonem jest trąbka (Tom Walsh), są syntezatory w stylu lat 70. i żeńskie chórki. Niby sporo, ale to wszystko gdzieś ginie, bo folkowo-bluesowe piosenki są zbyt podobne, zlewają się ze sobą, brak tu nie tylko fajnych melodii, ale odrobiny szaleństwa, magii i przede wszystkim urokliwej gitary mistrza. Pisałem to już w jednej z poprzednich recenzji – jeśli chodzi o jakość kompozycji, od artysty tego pokroju wymagam znacznie więcej.

Na plus na pewno piosenka Back On The Dance Floor, znacznie żywsza od reszty (adekwatnie do tytułu), taka trochę w stylu Santany, z miłym brzmieniem syntezatora i ciepłymi wokalizami Imeldy May, to mój faworyt na przebój, chociaż… już nie te czasy, by takie piosenki się przebiły. Na drugim biegunie są dwie cudowne ballady When You Leave i Slow Learner, bardzo kameralne, takie smoothjazzowe, z delikatnymi klawiszami i trąbką. Dwie absolutne perełki na tej pustej drodze dokądkolwiek. Generalnie Knopfler z racji barwy głosu i stylu gry znacznie lepiej wypada w balladach, bo te szybsze kawałki (poza wspomnianym wyżej) na Down The Road Wherever są tak liche, że za karę żadnej nie wymienię. W ogóle już nic więcej nie wymienię, bo tu bardziej liczy się klimat całości niż pojedyncze nagrania. Trzy świetne piosenki, jeszcze ze dwie, trzy w miarę przyzwoite, to i tak całkiem nieźle. Knopfler robi swoje, gra i śpiewa to, co sprawia mu przyjemność, a sukces komercyjny osiągnął już lata temu. Nowy album urzeka melancholią, jak przystało na pana bliskiego 70-tki. Zachwyci fanów i zanudzi całą resztę. Nie szkodzi. Lepsze to niż zdrada tego, co w sercu. Za konsekwencję duże brawa, i głównie za to. Wypada życzyć, by za trzy lata artysta sięgnął głębiej i pokazał choć przebłyski swego geniuszu. Przecież potrafi robić rzeczy wielkie.