Jason Bateman stał się ostatnio prawdziwym specjalistą od lekkich, sympatycznych komedii. Do pokażnej listy tytułów (Raj dla par, Szefowie wrogowie, Zamiana ciał, Bij i wiej, Paul) będzie mógł dopisać kolejny. Wprawdzie Złodziej tożsamości pozuje na nieco poważniejsze kino, ale pośmiać się także jest z czego. Sandy Patterson (Bateman) to skromny księgowy, którego życie jest do bólu nudne i spokojne, chociaż dokładnie poukładane. Zero fantazji, ale tak przecież wegetuje większość ludzi. Gdy mężczyzna decyduje się na epokową zmianę – rzuca pracę u wrednego szefa i awansuje w nowej firmie, pada ofiarą oszustwa. Traci nie tylko kartę kredytową i kablówkę w domu (na skutek niepłacenia rachunków), zostaje także aresztowany i oskarżony o handel narkotykami. Ktoś zawłaszcza jego tożsamość. Chcąc zachować nową posadę musi szybko wytropić naciągacza. Okazuje się nim… Diana (Melissa McCarthy), która korzystając z damsko-męskiego imienia jako Sandy prowadzi hulaszczy tryb życia na przedmieściach Miami. Spotkanie dwojga kompletnie odmiennych charakterów i osobowości wywołuje całą masę dowcipnych sytuacji, które prowadzą do nieoczekiwanego finału z obowiązkowym typowo amerykańskim morałem na temat tego, co w życiu ma prawdziwą wartość. Ta nazbyt poważna nutka w opartym na bzdurnym scenariuszu niezbyt poważnym filmie trochę mi przeszkadzała, niemniej seans jest wart uwagi.
   Motyw zafascynowania wyluzowanym złodziejem nie jest w kinie nowy – przypomnę choćby oczarowanie Moniki Geller w nieśmiertelnym serialu Przyjaciele, szczerze podziwiającej styl bycia i radosny charakter kobiety, która ukradła jej kartę kredytową. Podobne zauroczenie przeżywa Sandy widząc zwariowaną, pełną energii kobietę, która kłamie na zawołanie nie mając z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Niektóre gagi są na granicy dobrego smaku, nie wszystkie bawią, ale też nie oczekujmy cudów. W końcu fabuła jest od początku do końca mocno naciągana i wyssana z palca. Jednak to komedia i mimo nieco nadętego tonu i poważnych refleksji ma nas rozbawić i robi to w dość niestandardowy sposób. Duża w tym zasługa głównych bohaterów, a zwłaszcza McCarthy, która niepodzielnie rządzi na ekranie. Dzięki nim dwie godziny mijają całkiem szybko. Przyjemny, letni seans.