Scenariusz do tego surrealistycznego filmu napisała 29-letnia Zoe Kazan, która występuje też w roli tytułowej i trzeba przyznać, że w obu przypadkach spisała się na medal. Miała znakomity pomysł, a to już połowa sukcesu. Opowiedziała historię młodego pisarza, który po sukcesie poprzedniej książki zmaga się z blokadą twórczą. Mieszka samotnie (potrafi być szczęśliwy tylko sam ze sobą – jak twierdzi jego była dziewczyna), a jego jedynym towarzyszem jest mały pies. Pewnego dnia powołuje do życia fikcyjną bohaterkę o imieniu Ruby. Jej postać tak go fascynuje, że spędza każdą wolną chwilę na jej poprawianiu i dopracowywaniu szczegółów wymarzonej dziewczyny. Wyobraźnia przenosi się na rzeczywistość – Ruby autentycznie zaczyna funkcjonować w jego życiu i wywraca je do góry nogami. Calvin przedstawia ukochaną znajomym i po raz pierwszy od dawna czuje się spełniony. Film niebezpiecznie podąża w kierunku typowej komedii romantycznej, jednak sielanka nie trwa długo. Ruby chce żyć własnym życiem i nie umie pogodzić się z tym, że jest jedynie marionetką. Scena, w której kolejno wykonuje wszystkie zapisane polecenia Calvina, chwyta za serce i uświadamia, że nie można bezkarnie manipulować ludźmi.

   W rolę pisarza wcielił się Paul Dano, który w 2012 zagrał także w Being Flynn u boku De Niro i w Looper – Pętla czasu z Brucem Willisem. Jednak prawdziwą gwiazdą jest wspomniana już Zoe Kazan. Gra znakomicie, wystarczy obserwować jej mimikę i zmianę wyrazu twarzy na wieść o fakcie, że nie jest prawdziwa. Film Daytona i Faris stawia wiele ważnych pytań i skłania do przemyśleń, w które nie chcę teraz wchodzić, bo to droga bez końca. Warto się jednak zastanwoić nad ciągłym szukaniem ideału (lub dążeniem do ideału), ulepszaniem partnera (lub fizycznym ulepszaniem siebie samego/samej), podczas gdy powszechnie wiadomo, że ideały nie istnieją. Człowiek zawsze chce więcej i każdy ideał będzie takim tylko przez chwilę. Ale to temat rzeka. Chodzi o to, by nie odbierać Ruby Sparks jako zwykłej komedii romantycznej. To zbytnie spłycenie filmu, który ma drugie dno i przy odrobinie wysiłku można je dostrzec. Warto to zrobić.
   Ruby Sparks nie jest wcale filmem idealnym. Oparty na świetnym pomyśle z czasem zdecydowanie zwalnia, staje się przewidywalny i zwyczajnie nudny. To jednak nie ujmuje mu uroku, trzeba tylko wykazać więcej cierpliwości. Bez tego lepiej nie rozpoczynać seansu. Mimo wolnego tempa gorąco polecam obejrzenie tej nietuzinkowej historii.